Nie jest to tradycyjny przeszczep pełnej grubości skóry pobierany skalpelem, tylko cienki przeszczep naskórkowo-skórny pobierany specjalnym urządzeniem, zwanym dermatomem. Metoda ta została wprowadzona w 1937 roku przez Earla Calvina Padgeta, który skonstruował pierwsze urządzenie działające podobnie do elektrycznej strugarki. To był początek nowoczesnej chirurgii oparzeń ale na tym etapie wciąż nie pozwalał na pokrycie rozległych ran. Dopiero wprowadzenie dermatomu siatkowego w 1964 roku pozwoliło na uzyskanie specjalnie pociętych arkuszy naskórka, które pozwoliły na pokrycie 3 razy a nawet 6 razy większych obszarów niż wielkość miejsc, z których pobierano przeszczep.Do tego momentu pacjenci z głębokim oparzeniem powyżej 35% powierzchni ciała praktycznie nie mieli szans na przeżycie.
Granica przesunęła się do około 50 - 55% powierzchni wymagającej głębokiego wycięcia oparzonej skóry, wycięcia aż do powięzi mięśniowych. Jeżeli oparzeniu płomieniem uległa większa powierzchnia ciała, wówczas przy nawet najdoskonalej prowadzonej przez anestezjologów chorobie oparzeniowej, czyli chorobie wszystkich narządów wewnętrznych spowodowanej przez oparzenie skóry, chirurg nie miał szans na zamknięcie rozległych ran powstałych po wycięciu martwej oparzonej skóry.
Na pomoc przyszła najpierw biotechnologia oferująca namnożenie w laboratorium naskórka pacjenta, pobranego przez chirurga i dostarczonego naukowcom, którzy przez lata opracowywali technikę przyspieszenia podziałów komórek.
Pionierem i mistrzem tej techniki w Polsce jest profesor Justyna Drukała, z którą przyjaźnię się i współpracuję wiele, wiele lat. Kilka lat temu pojawiła się inna technika "rozciągania" przeszczepów - polega ona na zastosowaniu specjalnego korkowego nośnika i kleju tkankowego oraz urządzenia tnącego, które zamiast tradycyjnej siatki daje obraz podzielonych kwadracików. Kwadraciki te mogą mogą pokryć obszar nawet dziewięciokrotnie większy niż obszar, z którego był pobrany przeszczep. Jest też niekorzystna strona tej techniki - nim większa odległość między kwadracikami naskórka, tym dłuższy proces gojenia. Gojenie to polega na tworzeniu się nowych komórek naskórka, które mają wypełnić przestrzenie pomiędzy kwadracikami. Z profesor Drukałą zastosowałyśmy nowatorską technologię polegającą na połączeniu siatkowania przeszczepów w opisanej technologii MEEK oraz aplikacji namnożonych laboratoryjnie własnych komórek pacjenta - w jednym etapie operacji. Technika ta sprawdziła się w przyspieszeniu gojenia ran.
dr hab. n. med. Anna Chrapusta
